"Eten is vaak een hoogtepuntje van de dag"

Oppasoma

Nadat haar contract bij een zeilmakerij in 2012 niet werd verlengd, beraadde Hannelore zich op wat ze dan wilde gaan doen. In overleg met haar man besloot ze om niet meer te gaan werken en oppasoma te worden.

Groot bijkomend voordeel was dat ze nu meer tijd kreeg voor een van haar grote hobby’s: koken. “Bakken deed ik altijd al veel. Appelkruimeltaart, hazelnootschuimgebak. Ik wilde me ook verder verdiepen in koken. Dus ben ik kookboeken gaan lezen en recepten uitproberen.” Haar zwager, getrouwd met ook al zo’n kookfanaat, maakte zelfs een website met recepten van de twee zussen: www.keukenprinskoken.nl.

Schot in de roos

Ondertussen ging haar goede vriendin Petra bij het hospice werken. Ze dacht meteen aan Hannelore toen ze hoorde dat er nog kookvrijwilligers nodig waren. Hannelore: “Daar ben ik haar heel dankbaar voor. De week erna ging ik een avondje mee proefdraaien en het was meteen een succes.” Inmiddels werkt Hannelore alweer bijna twee jaar met veel plezier als kookvrijwilliger bij het hospice.

Een schot in de roos: ze kan haar kookkunsten combineren met haar zorgzame kant. “Ik vind het zo fijn om mensen die in de laatste fase van hun leven zijn, te kunnen verwennen met iets waar ik goed in ben. Eten is voor zoveel mensen een hoogtepuntje van de dag.”

Appgroep

Een keer per week draait ze een dienst. Die begint met overleg met de verpleegkundige: wie mag er bepaald voedsel niet en zijn er nog aandachtspunten? Vervolgens loopt ze langs bij de gasten die in het hospice verblijven om te vragen wat ze die dag graag willen eten. “Ik maak een praatje, vraag hoe het met mensen gaat. En doe een voorstel voor het avondeten. Daar heb ik ’s ochtends al over nagedacht. We hebben een appgroep met de twaalf kookvrijwilligers waarin we vertellen wat er is gekookt, dus ik houd ook rekening met de dagen ervoor.”

De samenwerking in het hospice is wat Hannelore betreft heel goed. “We zijn met z’n allen een team. Ik voel weinig onderscheid tussen vrijwilligers en medewerkers.” Het hospice kan niet zonder vrijwilligers; er wordt door hen gekookt, huishouden gedaan, bezoekers ontvangen en geholpen in de zorg. Onlangs volgde Hannelore nog een training slikproblematiek. “Heel interessant. Ik wil graag leren over voeding in de palliatieve fase.”

Veelzijdig

Meestal leidt haar dagelijkse ronde tot 1 of 2 maaltijden, afhankelijk van waar iedereen zin in heeft. Hannelore doet zelf de boodschappen en kookt vervolgens een of twee maaltijden en een grote pan soep. De soep is voor de lunch de volgende dag. “En voor aanwezige familie. Het is fijn om hen een kop soep met een broodje aan te kunnen bieden.”

Succesnummers van Hannelore in het hospice zijn haar romige champignonsoep, spinaziesoep en aspergequiche. Ze kookt vooral veelzijdig. Net zoals thuis. “We houden rekening met het budget en maken niet elke dag zalm of tong, maar er wordt ontzettend goed voor mensen gezorgd.”

Herinneringen

Natuurlijk is het soms verdrietig in het hospice, en is het even slikken als een gast er de volgende keer niet meer is, maar Hannelore ervaart het werk niet als zwaar. “Dat straal ik blijkbaar ook uit, want gasten zeggen vaak dat ik er zo blij uit zie. Altijd als ik ’s avond thuis op de bank zit, denk ik: wat heb ik toch weer veel mooie momenten meegemaakt.” Zoals die keer toen een mevrouw aan haar vroeg om slastamppot te maken die ze vroeger altijd voor haar man maakte. “Ik zei: schrijf het recept maar voor me op. Toen ze het eten op het bord zag, bracht dat voor haar zoveel mooi herinneringen naar boven.”