‘Ik gun iedereen een vrijwilliger van VPTZ’
De inzet van Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg (VPTZ) bij tanteLouise is sinds 2020 ruim verdubbeld. Dat komt doordat we elkaar steeds beter weten te vinden. Dankzij deze goede samenwerking kunnen we cliënten en hun naasten de beste zorg bieden, óók tijdens de stervensfase.
Wat is het geheim van de samenwerking? Dat wordt meteen duidelijk als we afspreken met Gemma Wagemakers, assistent regiocoördinator bij VPTZ West-Brabant & Tholen en Astrid Huntelerslag, palliatief verpleegkundige bij tanteLouise. De gedrevenheid, energie, maar zeker ook de passie en liefde voor hun vak is duidelijk voelbaar in alles wat ze vertellen. Beiden net zo gemotiveerd om de samenwerking zo soepel mogelijk te laten verlopen. Altijd met het oog op wat het beste is voor de cliënten en hun naasten, maar zeker ook voor de vrijwilligers en zorgmedewerkers.
Comfort bieden
Gemma: “In de thuissituatie maken we het liefst zo snel mogelijk kennis met de client, zodat we kunnen kijken waar ondersteuning nodig is en om de juiste klik te maken tussen cliënt en vrijwilliger.” Meestal ontmoeten de vrijwilliger en de client elkaar wanneer er nog maar een levensverwachting van maximaal drie tot zes maanden is.
Als mensen bij tanteLouise wonen, gebeurt de inzet van VPTZ-vrijwilligers veelal op aanraden van het palliatief team. Astrid: “De levensverwachting is dan meestal nog maximaal twee weken en er is dan geen tijd meer voor een intakegesprek vanuit VPTZ. De palliatief verpleegkundige kijkt dan samen met de familie, de zorg en eventueel de client zelf of en hoe de inzet van vrijwilligers prettig zou zijn voor de cliënt én zijn of haar omgeving. Vaak zien we overbelasting van de naasten in de laatste levensfase.”
Geruststelling
Vaak willen de naasten de zorg heel graag zelf op zich nemen “Dat is heel logisch, maar het is ook heel zwaar,” zegt Astrid. “Ik hoor nog te vaak achteraf: ‘Had ik dit maar eerder geweten’. En dat is zó zonde. Daarom vind ik het belangrijk om uit te leggen dat deze mogelijkheid er is. Het is vaak al een hele geruststelling voor de familie of de cliënten als ze weten dat deze hulp bestaat en ingezet kan worden mocht het tóch nodig zijn.”
Korte lijnen
Astrid of één van de andere palliatief verpleegkundigen zoekt doorgaans zelf contact met Gemma wanneer de inzet van een vrijwilliger gewenst is. Maar als het nodig is, bijvoorbeeld in de avonden, weekenden of nacht, kan de zorg ook altijd zelf contact opnemen met VPTZ. Zij zijn hiervoor 24-uur per dag bereikbaar. Astrid: “Ik hoef maar te bellen en er staat vaak diezelfde avond of nacht al iemand voor ons klaar. Dat is zo fijn!” De korte lijnen die ze met elkaar hebben helpt daarbij. “We weten precies wat we aan elkaar hebben en we begrijpen wat we van elkaar nodig hebben om ons werk goed te kunnen doen”, vult Gemma aan.
Welkom voelen
Daarnaast evalueren ze met regelmaat de inzet van vrijwilligers. Astrid: “Het is belangrijk om met elkaar in gesprek te blijven over wat goed gaat en wat beter kan.” Elkaar goed en duidelijk informeren is daarbij essentieel volgens Gemma: “Ik zal nooit een keuze maken zonder Astrid daarover te informeren. Als wij besluiten om een vrijwilliger op meer of juist minder momenten langs te laten komen, dan bespreek ik dat altijd met haar. Zij informeert vervolgens de zorg en rapporteert erover. Het is namelijk heel fijn voor de vrijwilligers als zorgmedewerkers weten wie ze zijn en wat ze komen doen. Het zorgt ervoor dat zij zich welkom voelen bij tanteLouise.”
Dankbaarheid
Astrid vertelt dat ze veel dankbaarheid ervaart rondom de inzet van VPTZ-vrijwilligers. Bij de familie en de cliënt, maar net zo goed bij haar collega’s in de zorg. “Zeker in de nachten is het minder belastend voor de zorg omdat zij er op kunnen rekenen dat er altijd iemand bij de client is. De vrijwilligers kunnen continue nabijheid bieden. Iets wat de zorgmedewerker ongetwijfeld heel graag zou willen, maar dat is tijdens een dienst nou eenmaal niet altijd mogelijk. Dus het geeft iedereen rust. De client, de familie en dus ook de zorgmedewerkers.” Gemma vult Astrid aan: “Het raakte me zo toen jij op een bijeenkomst een keer zei: ‘Ik gun iedereen een vrijwilliger van VPTZ’. Dat zegt alles. Over onze samenwerking, over de inzet van onze vrijwilligers en over wat het betekent voor de cliënten op het moment dat zij het zo hard nodig hebben.”
Wat doet VPTZ?
‘Er zijn als het er om gaat’, dat is de missie van vrijwilligersorganisatie VPTZ West-Brabant & Tholen. Met 45 vrijwilligers bieden zij in onze regio steun aan mensen en hun naasten tijdens de laatste levensfase. Zij komen daarvoor bij mensen thuis en dus ook bij bewoners van de woonzorgcentra van tanteLouise.
De zorg voor een familielid of naaste tijdens de stervensfase kan soms (te) zwaar zijn om alleen te doen. Bijvoorbeeld vanwege de eigen leeftijd, de gezondheid, overbelasting. Maar het kan ook voorkomen dat er geen naasten (meer) zijn of te ver weg wonen. In die situaties bieden de vrijwilligers van VPTZ steun in de vorm van een helpende hand, een luisterend oor, een geruststellende glimlach, oprechte aandacht, door rust te bieden of simpelweg door er te zijn.
Gemma: “Onze vrijwilligers kunnen de rol van de familie of naasten gedeeltelijk overnemen. De situatie is voor iedere cliënt weer anders en daarom kijken we per cliënt wat er nodig is. Dat kan van alles zijn. Soms is dat voorlezen uit een boek, een wandelingetje maken in de buitenlucht, samen tv kijken, of gewoon een kopje koffie drinken met een gezellig praatje erbij, zodat de mantelzorger even kan ontspannen. Zij doen alles vanuit een bepaalde rust, ze hebben een enorm groot hart én tijd in hun agenda. Dat is de kracht van onze vrijwilligers.”
