"Ik kan praten en lezen, ik heb gewoon geluk gehad"

Reiskoffer 

Met een reiskoffer kwam ze aan in Moermont. Onverwacht, in elk opzicht. Dat zat zo: ze was op weg naar een dochter die in Noord-Zweden woont. Bij de landing in Stockholm ging het mis. "Bij het uitstappen lag ik ineens midden in het gangpad.’’ De servicemedewerkers van de luchthaven zorgden er voor dat ze, met flink wat vertraging, de op haar wachtende schoonzoon in de armen kon sluiten.  

De ernst van de situatie was niemand duidelijk, ook Bonnie niet. Pas na de uren durende autorit wist ze dat het niet goed zat. "Ik kon niet uit de auto komen, ik kon helemaal niets meer." Bij het onderzoek in het Zweedse ziekenhuis werd duidelijk waarom Bonnie gevallen was. "Ik heb een beroerte gehad." De vlucht terug naar huis had nog heel wat voeten in de aarde. "Languit gestrekt in het vliegtuig, met een gordijntje tussen mij en de andere passagiers." 

Revalidatie 

Bonnie werd direct naar de Geriatrische Revalidatie Zorg van tanteLouise bij het Bravis ziekenhuis gebracht. "Ik moest ineens beginnen met fysiotherapie." Ondertussen woont ze alweer een halfjaartje in Moermont, op de afdeling voor mensen met niet-aangeboren-hersenletsel (NAH). Haar verblijf staat in het teken van revalidatie. Ze hoopt uiteindelijk weer met haar man samen te kunnen wonen, zij het in een andere woning dan hun eigen huis. 

Bonnie telt haar zegeningen, hoewel de linkerkant van haar lijf niet doet wat ze wil. "Maar ik kan praten en lezen, ik heb gewoon geluk gehad."

Bekende verschijning 

Bonnie is op Tholen een bekende verschijning. Ze heeft tal van bestuursfuncties gehad, van streekmuseum de Meestoof tot de Vereniging Zeeuwse Musea. Ook publiceerde ze veel, over Thoolse schipperstruien en andere streekgeschiedenis. "Ik heb nu eenmaal iets met erfgoed.’’ 

Passie voor geschiedenis 

In Residentie Moermont, een verpleeghuis van tanteLouise in Bergen op Zoom, weten ze ondertussen ook van haar passie. Met haar ene goede hand schreef ze over de herkomst van de naam van de residentie waar ze verblijft. "Het viel me op dat niemand het eigenlijk wist, de medewerkers niet en de bewoners evenmin." 

Zonder moeite lepelt ze de feiten op: van de bouw in 1628 van Fort Moermont als onderdeel van de West-Brabantse waterlinie, tot de hele geschiedenis die daarop volgde. In de residentie zijn de verwijzingen naar het later gebouwde ravelijn bij Fort Moermont nog overal te vinden, legt Bonnie uit. "De plattegrond van het ravelijn is in paars en roze plakplastic op veel glazen deuren geplakt. Als herinnering aan een verdedigingswerk dat Nederland vele jaren tegen buitenlandse vijanden heeft beschermd."

Uiterste best 

Bonnie is een mondige dame met een mening. "Daar hebben ze hier wel aan moeten wennen." Zelf moet ze nog steeds wennen aan haar beperkingen. "Eigenlijk wil ik hier niet zijn." Over de zorg in Moermont is Bonnie niettemin dik tevreden. "Het is een lastige tijd in de zorgsector. Maar iedereen doet zijn uiterste best. En gelukkig komen mijn man Jelle en mijn dochter uit Amsterdam geregeld op bezoek."